Huisvuilcentrale Alkmaar
26 oktober 2017
28 Leden van Novavita hebben de Huisvuilverbrandingsinstallatie HVC in Alkmaar bezocht. Iedereen in Noord-Holland kent dit gebouw, want ik heb het gevoel dat het enorme rode gebouw zelfs in iedere uithoek van de provincie nog zichtbaar is. Want zichtbaar is dit enorme complex aan de zuidrand van Alkmaar.
Tijdens de introductie vertelt de rondleider dat HVC eigendom is van 26 gemeenten en 5 waterschappen en dat het haar taak is om het afval duurzaam te hergebruiken. Van het GFT-afval maken ze gas en compost; van het houtafval stoken ze een biocentrale, die elektriciteit oplevert; de voormalige vuilnisbelten worden bedekt met zonnepanelen en de organistatie neem actief deel aan windparken. Op het terrein in Alkmaar staat een grote afvalsorteerinstallatie, die 70 % van het opgehaalde afval scheidt in herbruikbare materialen. De overgebleven 30%, dat niet meer te recyclen is, verbrandt HVC in de enorme energiecentrale. De opgewekte warmte drijft grote turbines aan die elektriciteit opwekken. Deze elektriciteit gaat terug naar de gemeenten en waterschappen.
Er blijft nog meer dan voldoende warmte over en die verwarmt zuurstofarm water om via een enorm leidingenstelsel huizen en bedrijven te verwarmen. Er lopen leidingen naar nieuwbouwwijken in Alkmaar, Heerhugowaard en Langedijk; er komt volgend jaar een ringleiding in Alkmaar zodat o.a. ook het ziekenhuis en gemeentehuis van deze restwarmte gaan profiteren.
Het laatste huzarenstukje bij deze fabriek is de bouw van de bodemwasinstallatie. Bij de verbranding van het restafval blijft as over en deze as ontdoet men van alle zware metalen (die veel geld in het laatje brengen), zodat er volkomen schoon materiaal overblijft dat men gebruikt in de cementindustrie en de wegenbouw. Het hoeft tenslotte geen betoog dat uit de rookgassen de CO2 wordt afgevangen en men hoopt binnen enkele jaren zover te zijn dat er uitsluitend waterdamp uit de schoorstenen komt.
Na deze inleiding start de rondleiding in het verbrandingsgebouw. E
erst natuurlijk omkleden: haarnetje, headset, helm en een hesje. Twee groepen, de een met een oranje , de andere met een groene outfit. Uiteraard zijn er nette dames die zich pas echt omkleden als de fotograaf uit de buurt is, want verbeeld je dat je op de foto komt met zo’n stom netje op.
Via desolate trappenhuizen en lange gangen komen we op een verdieping op 6 meter hoogte; het hart van de installatie. Hier kunnen we via kleine luiken de enorme vuurzee zien, die in de vier verschillende ovens woedt. Op deze verdieping bevindt zich ook de enorme generator die met de vrijgekomen warmte elektriciteit opwekt.
Vervolgens gaan we naar 12 meter hoogte. Op de bovenste verdieping krijgen we via grote ramen een magnifiek gezicht op de geweldige berg vuilnis, die klaarligt om verbrand te worden. Deze berg “voedt” zich dagelijks met ongeveer 300 vuilniswagens. Een enorme kraan vult voor onze ogen de bunkers, waar hydraulische schuivers het vuilnis de ovens induwen.
Nu denk je, wat zal het hier stinken. Maar dat valt verschrikkelijk mee. De ruimten hierboven zijn behoorlijk stankdicht gemaakt, zodat er voor de machinisten een aangenaam werkklimaat heerst. Ook de operators in de nabij gelegen controlekamer, die het hele proces, dag en nacht, in de gaten houden, hebben geen overlast van stank. Wellicht komt het ook dat bij ons, ouderen, het reukvermogen al gedegenereerd is.
Ruim twee uur later staan we weer buiten, onder de indruk van de grootte van de installaties, wijzer geworden over de afvalprocessen en vol goede voornemens om ons eigen afval te beperken en te scheiden. Een leezaam middagje, waarvoor we de organisator, Ron Sluijs, van harte bedanken.
Huub Oostendorp