Verslagen

Excursie Huis van Hilde

17 april 2019

Het eerste uitstapje van het jaar 2019 voert ons naar het Huis van Hilde in Castricum. Het Huis van Hilde is het archeologisch depot van de Provincie Noord Holland. Naast de bewaarfunctie van het depot is er in het Huis ook een permanente tentoonstelling over bodemvondsten vanaf de tijd van de Neanderthalers. De naam Hilde is ontleend aan een pop die gemaakt is van een gezichtsreconstructie van een skelet dat bij Castricum gevonden is.

De organisator, Ron Sluijs, heeft de deelnemers (er hebben zich maar liefst 29 personen opgegeven) laten verzamelen bij restaurant Johanneshof aan de Zeeweg in Castricum. Vandaar loopt de groep zo’n 5 kilometer door de duinen naar het Huis van Hilde. Ikzelf heb beloofd de bezoekers, die wat slechter ter been zijn, op te vangen bij het depot. Wederom hebben we een prima dag gehad. Het duingebied is in deze tijd fantastisch met al zijn verschillende schakeringen groen bij het uitkomen van de bladeren van struiken en bomen.

Van verre hoor ik de groep al aankomen:

De paden op, de lanen in, vooruit met flinke pas
Met stralend oog en blijde zin …….

Vanuit het duin nadert de groep met ferme pas.

In het Huis van Hilde krijgen we eerst een uitleg over de wordingsgeschiedenis van de streek en de bewoning ervan. Vervolgens gaan we in twee groepen, elk onder begeleiding van een gids de tentoonstellingsruimte in. In een grote cirkelvormige zaal lopen we linksom een pad waar chronologisch de archeologische vondsten zijn uitgestald: van de prehistorie tot de 19^e eeuw.

Van gevonden skeletten uit de verschillende perioden zijn met de meest moderne d.n.a.-technieken figuren gemaakt, die kleren, sieraden en attributen dragen uit de betreffende periode. Daar rond omheen vind je voorwerpen uit dezelfde periode die men in Noord-Holland gevonden heeft. Het geeft de tentoonstelling een menselijk gezicht. Voeg daarbij de deskundige uitleg en het commentaar van de rondleiders en je hebt gegarandeerd een leuke en leerzame middag.

Naast de tentoonstelling is er natuurlijk het depot, dat niet toegankelijk is. Hier bewaart men alle vondsten in 12.000 dozen. Er zijn hier onder de grond vele klimatologisch gecontroleerde opslagruimten. Ook alle aantekeningen van de opgravingen vinden hier een plekje.

De rondleiding eindigt in een kamertje met beelden van twee jongetjes van rond de 10 jaar. Eén uit de prehistorie en één uit deze tijd. Behalve in kleding verschillen de jongetjes nauwelijks van elkaar of het moet zijn dat de ene een herderstok en de ander een skatebord in de hand heeft. Om een uur of vier nemen we afscheid van onze gidsen.

En dan begint voor het grootste gedeelte van de groep de wandeling terug. Want de auto staat nog bij de Johanneshof. En zo hoor ik het langzaam wegsterven:

Marcheren is gezond voor ‘t bloed
Verruimd wordt d’enge borst
‘t Versterkt de spier van been en voet
‘t Wekt eetlust op en dorst

Lezing Levenstestament

6 december 2018

De laatste activiteit van Novavita blijkt een daverend succes te zijn. Bijna 100 personen hebben de lezing bezocht; de collegezaal van de vestiging aan de Zijlweg is nagenoeg volledig bezet.

Het is Klaas Deuten die ons eerder dit jaar op het spoor van dit onderwerp heeft gezet. Nu we allemaal de leeftijd hebben gekregen om na te denken over allerlei zaken rond testament, wilsbeschikking en erfrecht, is het prima om ons eens goed te laten informeren. Klaas kent het notariaat Beumer uit Velserbroek en heeft daar gevraagd of men geïnteresseerd zou zijn om een lezing over dit onderwerp voor ons te verzorgen. Na een voorbereidend gesprek zeggen de dames Beumer en Kwantes, beiden notaris enthousiast hun medewerking toe.

Vervolgens lijkt het Klaas een leuk idee om voorafgaand aan de lezing gezamenlijk te lunchen in het Nova Restaurant. Ook dat blijkt snel geregeld en zo schuiven ’s middags rond 12.00 uur bijna 60 leden aan voor een heerlijke lunch.

Alle zaken geregeld en Dirk Ranzijn kan de uitnodigingen versturen en de registratie van alle deelnemers -met en zonder lunch- ter hand nemen. Vanuit het verre zuiden van Frankrijk blijkt alles weer tot in de puntjes geregeld.

En zo komen wij, als oud medewerkers van het Nova College, eigenlijk in de omgekeerde wereld terecht: in het verleden verzorgen wij het wel en wee van onze studenten; ditmaal zijn zij het, die ons in de watten leggen en het ons zo goed mogelijk naar de zin te maken. De studenten presenteren een kopje bloemkoolsoep, daarna drie soorten sandwiches vergezeld van een drankje natuurlijk. We zitten met 8 tot 10 personen aan tafels en het wordt zo gezellig dat we op moeten schieten om nog op tijd voor de lezing te zijn.

En dan in de collegezaal; ditmaal niet voor de klas, maar in de klas. Nu eens niet degene die de lesstof doceert, maar een leerling die wat opsteekt van wat de docent vertelt. En ze hebben wat te vertellen hoor, die twee notarissen.

Je hoort tegenwoordig veel geklaag over de groepsgrootte van de klassen. Nou deze klas van bijna 100 personen mag er zijn. Toch is voor hen het managen van deze groep geen probleem. Nu gebiedt de eerlijkheid wel te vertellen dat ik nog nooit zo´n voorbeeldige klas heb meegemaakt. Niemand heeft tijdens de les zijn jas aangehouden; ik zie nergens petjes in de zaal; niemand zit met zijn telefoon zijn social media bij te houden of stiekem op zijn laptop een spelletje te spelen; opvallend is ook dat (op een enkel gehoorapparaat na) niemand oortjes in heeft. Kortom wij zijn een stel voorbeeldige leerlingen.

In bijna twee uur tijd nemen de notarissen ons – via een power point presentatie- mee in de wereld van de testamenten, het schenken en erven en de wilsbeschikking. Geen monologen, maar ze proberen ons op een interactieve manier erbij te betrekken. Bij de start van ieder deelonderwerp van hun lezing poneren de dames één of twee stellingen, waarbij wij met het opsteken van een rood of groen papiertje aangeven of de stelling onjuist of juist is. Op deze manier breken ze de spanningsboog, want met zo veel informatie houd je er anders geen twee uur de aandacht bij. Voeg daarbij dat zij ons ruim de gelegenheid geven om vragen te stellen en de tijd vliegt voorbij.

Na ruim twee uur, maar nog niet aan het eind van hun verhaal besluiten de dames dat het genoeg is voor vandaag. Ze begrijpen dat voor velen van ons de stof nog moet bezinken en dat ook niet alle specifieke zaken aan de orde zijn geweest. Maar zij bieden aan dat zij telefonisch bereikbaar zijn voor het beantwoorden van individuele vragen. Er is nog ruimte voor één vraag en die oer-Nederlandse vraag wordt natuurlijk gesteld: wat kost het opmaken van een modern testament en een levenstestament. Het antwoord luidt: voor twee testamenten en twee levenstestamenten zijn de partners gezamenlijk € 1300,00 all in kwijt.

Tenslotte bieden zij de leden van Novavita nog de power point sheets aan, die jullie hierbij vinden.

De laatste bijeenkomst van 2018 is achter de rug. Novavita gaat in winterslaap. Komende voorjaarsvakantie organiseer ik weer een bijeenkomst om de activiteiten voor 2019 vast te stellen. Ik nodig jullie hierbij uit om ideeën aan te dragen. Je kunt ze bij mij of bij Dirk Ranzijn kwijt. Nog mooier zou zijn als je komend voorjaar bij de bijeenkomst aanwezig bent. Want Novavita is immers een club van en voor de leden.

Namens het bestuur wens ik jullie hele mooie feestdagen toe!

Excursie Architectuur van Cuypers

Centraal Station en Rijksmuseum

13 november 2018

Heb je wel eens een stortdouche gehad? Dan weet je hoe je daar onderuit komt. Aan de ene kant een beetje gedeukt door de krachtige waterstralen en aan de andere kant een heerlijk gevoel van opgefrist te zijn. Hetzelfde gevoel had ik gisterenmiddag na de excursie over de architectuur van Cuypers. Aan de ene kant een beetje murw gebeukt door de enorme hoeveelheid informatie die ik te verwerken heb gehad, maar aan de andere kant opgetogen dat ik zo veel nieuwe zaken heb gehoord en gezien. En dat over twee iconische gebouwen in Amsterdam, waarvan ik dacht dat ik ze wel kende. Tientallen malen ben ik er in de loop van mijn leven immers geweest. Maar dat de gebouwen nog zo veel moois zouden prijsgeven….

Verantwoordelijk voor mijn “stortdouche” van vandaag is onze gids: Suzanne Roelofs, afgestudeerd in de architectuurgeschiedenis. Het is werkelijk ongehoord over hoeveel kennis zij over dit onderwerp beschikt. Ons bestuurslid Ron Sluijs, die haar kwaliteiten al langer kent, heeft haar gecharterd om deze excursie voor de leden van Novavita te begeleiden.

Om 10.00 uur verzamelen we ons in de 1^e klas wachtkamer (nu een restaurant) op het CS in Amsterdam. Onze gids heeft de koffie voor een twintigtal leden al geregeld. De ruimte is volledig gerestaureerd naar de situatie van de jaren tachtig uit de 19^e eeuw. Het stationsgebouw, met zijn monumentale 300 meter brede voorgevel, is door Cuypers ontworpen in neo-gotische stijl en rijkelijk gedecoreerd  met schilderingen, beeldhouwwerken, ornamenten, versieringen e.d. Ook zijn de gedichten, vaak met een moralistische inslag, geschreven door de katholieke dichter Alberdink Thijm erg opvallend. We stoten daarmee direct op een dispuut: er was in de bouwtijd veel kritiek van de socialisten, maar ook van de protestanten op de ontwerpen van de ook katholieke Cuypers. Het verwijt was dat de gebouwen teveel lijken op kerken. De toenmalige koning, Willem III, weigerde zelfs de opening van het Rijkmuseum bij te wonen en zijn woorden zijn legendarisch geworden: “Ik zet geen voet in dit klooster”.

Onze gids start met de rondleiding als de laatste deelnemer, Jan Reijerkerk, is gearriveerd. Ze wijst op de vele details (kijk maar eens bij de foto’s , waar ik een paar voorbeelden laat zien). Ze gaat in op de geschiedenis over de keuze van de plaats van het CS. en hoe Amsterdam door de uiteindelijke keuze afgesloten wordt van het IJ. Ze verhaalt van het heden: hoe sinds de jaren negentig van de vorige eeuw de stad weer zoekt naar aansluiting met het IJ. Ze vertelt over de toekomstplannen: het haven front voor het C.S. moet worden uitgebreid (met onder het water een enorme fietsenkelder) en achter het station moet aan de IJ-oever nog een boulevard komen. We wandelen via de centrale hal naar de voorzijde van het gebouw met zijn rijk versierde gevel. Uiteraard is hier in beeldhouwwerken de maagd Amsterdam afgebeeld samen met haar handelsconnencties die de stad haar welvaart brachten en brengen. Via de nieuw aangelegde IJ-passage onder het station lopen we naar de achterzijde van het gebouw met het schitterende panorama over het IJ. Ook in deze nieuwbouw is er veel aandacht besteed aan de details. Wist je trouwens dat de enorme overkappingen van de sporen niet door Cuypers zijn ontworpen, maar door een ingenieur van de spoorwegen, de heer Eijmer. Cuypers is wel verantwoordelijk voor de decoraties op de spanten en de kopgevels.

Diep onder het station loopt nu de Noord-Zuidlijn van de metro. De gids vindt het een goed idee om deze nieuwe lijn te gebruiken om naar het Rijksmuseum te gaan. Op een persoon na, want Jan Reijerkerk is met de fiets, nemen we de metro. Een paar minuten later, twee stations verder, staan we ( na een enorm lange roltrap-reis) op de Vijzelstraat en zowaar Jan Reijerkerk komt op hetzelfde moment aanfietsen. Na een korte wandeling staan we voor het Rijksmuseum. De overeenkomsten met het CS zijn overduidelijk, maar nu geen doorgang in het gebouw naar de perrons, maar een fietstunnel, die de toegangspoort van de nieuwe wijken naar de stad vormt (en andersom natuurlijk). We wandelen rond het gebouw en betreden de tuin. Suzanne staat uitgebreid stil bij de geschiedenis en de noodzaak tot restauratie. Ook wijst zij op gevels, op hekken, zelfs op afvoerpijpen de decoraties aan. Zij laat zien wat er in de loop van tijd bij het museum is bijgebouwd. Ook de uitbouw van het museum, waar een tijd lang de Nachtwacht heeft gehangen, is bij velen van ons onbekend. De oorspronkelijke plek in de eregalerij was door het gebrek aan daglicht te donker. Vandaar de uitbouw met voldoende daglicht. Pas met de komst van het kunstlicht kon de Nachtwacht terug naar zijn oorspronkelijke plek. En daar hangt hij nu nog.

Na de lunch treffen we elkaar in het nieuwe atrium van het museum. Tijdens de restauratie hebben de architecten Cruz en Ortiz de beide binnenhoven van het gebouw opengebroken en met elkaar verbonden door een onderdoorgang, zodat een geweldig atrium is ontstaan. Het was ook de manier om de fietstunnel dwars door het gebouw te kunnen handhaven. De indeling die Cuypers het gebouw heeft gegeven, is teruggebracht en een deel van het gebouw is in oude luister hersteld ( de trappenhuizen, de voorhal, de eregalerij en de Nachtwachtzaal); de oorspronkelijke prachtige decoraties zijn weer te zien .  Door de gewelfde plafonds, het gebruik van gebrandschilderde ramen en afbeeldingen van heiligen (Cuypers verdedigde zich door te stellen dat de oorsprong van de kunst bij de kerken en kloosters ligt) lijkt het inderdaad of je in een kerk bent. Ook de manier waarop je naar het licht geleid wordt (naar het altaar) door de eregalerij naar de Nachtwacht is hetzelfde als je in een katholieke kerk ervaart. Het is en meer dan boeiende ervaring.

Tenslotte neemt Suzanne ons mee naar de eregalerij en dan laat ze even de architectuur los om ons op een staaltje onvervalste kunstgeschiedenis te trakteren: een aantal schilderijen van Willem Claesz. Heda, Johannes Vermeer, Frans Hals en Jan Steen licht ze toe. Tenslotte staan we voor de Nachtwacht. En hier gebeurt iets wondelijks: Suzanne vertelt ons niet het algemeen bekende verhaal over dit schilderij, maar geheel indachtig de tijdgeest: een geweldig stuk fake-nieuws. Het schilderij zou één grote aanklacht van Rembrandt zijn tegen de kloveniersschutters die op het doek staan afgebeeld. Volgens de cineast Peter Greenaway, die de documentaire J’accuse gemaakt heeft, moet je de beeldtaal van dit schilderij begrijpen. Kort voor Rembrandt dit schilderij gemaakt heeft, is er iemand van de schutterij vermoord en Rembrandt geeft de schutterij in deze afbeelding de schuld. Het voert te ver om op de details in te gaan, maar het is een leuk verhaal. Als je wat meer hierover wilt weten, open dan maar deze link: https://www.trouw.nl/cultuur/-de-nachtwacht-als-gezellig-groepsportret-filmer-peter-greenaway-weet-het-zeker-en-beter-rembrandts-schuttersstuk-is-een-reusachtig-complot-~a4b0f110/

De tijd vliegt voorbij en voor je er erg in hebt, is het half vier: einde excursie.  Op de jaarlijkse bijeenkomst in oktober hoorde ik van enkele leden dat het een dure excursie was. Dat is zeker waar, maar we kunnen niet ontkennen dat we waar voor ons geld hebben gekregen. Ron Sluijs bedankt voor de organisatie van dit uitje.

Snel heb ik me met de tram teruggespoed naar het Centraal Station. Gelukkig stond mijn trein er al en kon ik snel instappen en een zitplaats bemachtigen. Want na mij stroomde de trein vol. Dicht opeengepakt moesten de mensen (zeker na station Sloterdijk) staan (en er ook nog het volle pond voor betalen). Een steek van jaloezie joeg door mijn lichaam: Jan Reijerkerk zat nu al heerlijk in zijn luie stoel met een glaasje wijn in zijn hand deze indrukwekkende dag te overdenken………….

Huub Oostendorp

                                            Jaarvergadering 2018                                             

18 oktober 2018

De jaarvergadering is weer achter de rug. Hoewel ik belanghebbende ben, durf ik toch te stellen dat het een succesvolle bijeenkomst is geweest. Een kleine 60 leden van Novavita hebben elkaar ontmoet en als ik de stemming goed heb aangevoeld, heeft iedereen er in opperbest humeur van genoten.

De ontvangst is in de collegezaal van de vestiging aan de Zijlweg. Hier vindt het formele gedeelte van de bijeenkomst plaats. Allereerst is er een welkomstwoord van mevrouw Annemieke van Ede, de kersverse vestigingsdirecteur van de Zijlweg.  Na een korte schets van haar arbeidsverleden ruimt ze tijd in voor het stellen van vragen. Natuurlijk wordt er gevraagd  naar de wrijving van een matrix-organisatie waar binnen het Nova College voor gekozen is. Immers ze is als vestigingsdirecteur verantwoordelijk voor alles op de locatie, maar ze is als domeindirecteur ook

eerstverantwoordelijke voor het domein  Economie. Het wellicht belangrijkste gebouw voor het het domein Zorg en Welzijn komt op haar terrein, maar Harrie Bemelmans is er als domeindirecteur verantwoordelijk voor. “Bijt” dat elkaar niet, is de vraag, Het antwoord laat zich raden: alles komt aan op samenwerking!

Vervolgens komt onze secretaris, Dirk Ranzijn, aan het woord. Dirk laat het jaar verslag, dat je elders op deze website terug kunt vinden (Bestuur, subcategorie Bestuursstukken), de revue passeren. De vereniging groeit gestaag en we gaan de grens van 200 leden binnenkort passeren. Bij gebrek aan tegenkandidaten worden Huub Oostendorp en Barbara Martens opnieuw als bestuursleden herkozen, resp. als voorzitter en als lid. 

De derde spreker is Hans Snijders en hij slaat eens een andere weg in. Normaal kregen we altijd een speech in de trant van de Staat van het College, maar ditmaal geeft hij ons van af aan de gelegenheid tot het stellen van vragen. Zo passeert menig onderwerp de revue: oudere werknemers, visie op het onderwijs van de toekomst , de huisvestingsituatie die daar mee samenhangt (de gebouwen bouwen we los van elkaar , zodat ze -als ze als ze niet meer voor het onderwijs nodig zijn, we ze separaat aan derden kunnen verhuren), de matrix-organisatie, het laatste inspectierapport etc. En dan gebeurt het!!!!!!! Terwijl Hans aan het praten is, klinkt buiten ineens veel lawaai. Een graafmachine en enkele zware vrachtwagens komen het terrein oprijden  en zo zijn we onverwacht  getuigen van de eerste schep voor de nieuwbouw; een historisch moment.

Deze nieuwbouw staat centraal  bij de volgende spreker: Ruben van Droffelaar, die als extern deskundige betrokken is bij de nieuwbouwplannen.  Verrassend  is de keuze van het onderwerp van zijn uiteenzetting. Je verwacht dat hij de nieuwe gebouwen gaat laten zien en bespreken, maar niets daarvan, hij heeft het  over de aankleding van het terrein: de toekomstige campus aan de Zijlweg. Zo komt er een veelheid aan onderwerpen aan bod: het scheiden van de verkeersstromen en de routing daarvan op het terrein; de keuze van de bestrating, de aanbrengen van zoveel mogelijk zitelementen om de leerlingen op het terrein te houden, de beplanting, want het moet een groene oase zijn . Al met al een vlot verteld, interessant en leerzaam verhaal, wat hij met een duidelijke Power Point presentatie ondersteunt.  Het kan niet anders: het moet straks goed toeven zijn op de campus.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                       De vestingsdirecteur, Annemieke van Ede, heeft ons  overigens al uitgenodigd om, als het geheel in 2020 klaar is, te komen kijken.

Hierna volgt het gedeelte waar de meeste mensen voor gekomen zijn: in de personeelskamer staan een hapje en een drankje klaar en we hebben hier ruim de tijd om elkaar weer eens te spreken.  Een gezellige afsluiting van een mooie middag.

Huub Oostendorp

Rondleiding Museum Kennemerland

19 september 2018

In het westen van Beverwijk, op de weg naar Wijk aan Zee ligt aan je rechterhand Museum Kennemerland. Het is gehuisvest in het voormalige raadhuis van de gemeente Wijk aan Zee en Duin. Het is een klein, maar fijn museum dat aandacht besteed aan de geschiedenis van Beverwijk, Heemskerk en Velsen. De man, Gerard  Hagen, van ons lid Marry Weterings werkt als vrijwilliger in dit museum. Gerard en Marry hebben ons dan ook benaderd met het plan om er een rondleiding te verzorgen. Zo geopperd, zo gedaan. En zowaar 18 personen zijn deze woensdagmiddag present. Na de ontvangst met koffie en thee krijgen we eerst een inleiding (met film) over het museum en de omgeving. Hierna splitsen we de groep in twee gedeelten die ieder met een eigen gids het museum intrekken.

De geschiedenis is met allerlei voorwerpen, afbeeldingen, kaarten en interactieve media te volgen: van de pre-historie, via de romeinse tijd naar de middeleeuwen, via de rijke 17^e eeuw, toen al die prachtige landhuizen in de omgeving gebouwd werden, via het graven van Noordzeekanaal naar de vestiging de Hoogovens en de enorme stedelijke uitbreiding die hier het gevolg van is. De gidsen voeren ons welbespraakt door de geschiedenis.

In een apart  gedeelte (een aanbouw die kort geleden bij het museum getrokken is) is nog ruimte voor wisselende tentoonstellingen en op dit moment is er aandacht voor de jubilaris in de IJmond: de 100 jarige Hoogovens, het huidige Tata Steel. In deze tentoonstelling laat men zien welke enorme betekenis dit bedrijf voor deze regio heeft gehad en nog heeft. Tienduizenden mensen zijn ook heden ten dagen nog direct of indirect van de Hoogovens afhankelijk. Niet alleen de werknemers zelf , maar ook alle mensen van de toeleveringsbedrijven en middenstanders die hun opdrachten van de fabriek krijgen. Ondergetekende is er één van, want ik ben als  docent begonnen op de Wenckebach MTS (Wenckebach is de oprichter van de Hoogovens). Deze school dankte haar bestaan grotendeels aan de staalgigant; het merendeel van de afgestuurdeerden vond er emplooi. De Hoogovens hebben ook in al die jaren sport- en culturele verenigingen ondersteunt met als bekendste blikvanger het wereldberoemde Tata Steel Schaaktoernooi. Het brandwondencentrum van het Rode Kruisziekenhuis, de infrastructuur en de verstedelijkte regio zijn andere directe gevolgen.

Het museum toont naast de geschiedenis van de regio ook een aantal aspecten van de nijverheid uit het recente verleden. De bekendste zijn Beijnes, de fabriek voor rijtuigen en spoorwagens; Tapijtknoperij Kinheim, van wie de tapijten zelfs in het Vredespaleis in Den Haag liggen en vooral de Potterie Kennemerland, waarvan de producten als Velser aardewerk een zeer gewild verzamelobject zijn geworden. Het museum bezit er een prachtige collectie van.

Wederom een leuke middag. Als je eens in de omgeving bent, schroom dan niet om binnen te wippen. Maar denk erom het museum is alleen in de middaguren op woens-, zater- en zondag open.

Marry en Gerard, hartelijk dank voor de gastvrije ontvangst en de leerzame tour.

Huub Oostendorp

Bezoek Paprikakwekekrij Agriport

11-09-2018

Met een twintigtal collega’s hebben we – op initiatief van Cobie Bart- een bezoek gebracht aan Agriport in de kop van Noord-Holland. Hier –waar ruimte de grootste troef is- heeft men een enorm kassengebied ontwikkeld. Waar de tuinders in het Westland niet langer kunnen groeien, liggen hier enorme kansen op schaalvergroting. Het familiebedrijf Barendse, dat wij hebben bezocht, heeft ook haar wortels in het Westland, maar kan hier op zijn 45 hectare een efficiënt en uiterst modern tuinbouwbedrijf realiseren. Momenteel benutten ze 35 hectare: 5 hectare algemene voorzieningen, ketelruimte  parkeerterrein, gangen, kantine etc. en 3 kassen van elk 10 hectare groot. Om je een idee te geven: iedere kas is net zo groot als 20 voetbalvelden; 500 meter lang en 200 meter breed. Ze kunnen dus in de toekomst nog 10 hectare uitbreiden oftewel nog 1 kas erbij. 

Om 13.30 stipt worden we ontvangen door de vrouw des huizes, die samen met haar man dit bedrijf runt en die ons met terecht gepaste trots rondleidt. Als eerste bezoeken we het ketelhuis. Daar staan de verwarmingsketels die in 2006, bij de start van de kwekerij op deze locatie, gebouwd zijn en nu…. totaal verouderd en niet meer in gebruik. Want enkele jaren later zijn er enorme warmtekrachtkoppelings- installaties gebouwd. Die produceerden naast warmte en elektriciteit, ook CO2 ,nodig voor het groeiproces van de planten en nu……. totaal verouderd. Want inmiddels gebruiken alle tuinders in dit gebied de aardwarmte om de kassen te verwarmen. Het water pompt men van 2,8 km diepte op. Een enorme besparing op het gebruik van aardgas, maar de CO2 moet nu (restproduct van andere industrieën) met tankwagens worden aangevoerd. 

Dan begint onze lange wandeling door het complex: enorme gangen van 500 meter lengte en ondertussen vertelt onze gids honderduit: over de automatische glaswasinstallatie die iedere nacht aan het werk gaat; over de filterdoeken die ’s nachts de afkoeling van de lucht in de  kassen tegengaat; over de werknemers, afkomstig uit Polen en Roemenië, zo’n 200 tal in de zomer.                                                                                                                                        We komen uit bij de kantine, waar we een kopje koffie of thee aangeboden krijgen. Hier vertelt onze gids verder: de geschiedenis van het gebied Agriport (waar ook Google en Microsoft de ruimte ontdekt hebben), de geschiedenis van Barendse en natuurlijk over hun belangrijkste product: de oranje paprika. In vogelvlucht komt alles aan bod: kassen leeg- en schoonmaken in november; nieuwe plantjes op steenwol voedingsbodem in december en het oogstseizoen van maart tot oktober; het verpakkingsbedrijf, de export naar alle delen van de wereld. Vervolgens mochten we vragen stellen. Daar laten de Novavita’ers geen gras over groeien: de vlagen vliegen de gids om de oren; ze krijgt er duidelijk plezier in dat haar toerhoorders zo geïntersseerd zijn. Er is haast geen tijd meer om 2 kleine filmpjes te bekijken, want om drie uur stromen de plukkers de kantine binnen voor hun theepauze.

We gaan een kas in. Maar eerst moeten we ons omkleden. Om besmetting van het gewas te voorkomen krijgen we een soort laboratoriumjassen en sloffen aan.  Dat ziet er wel komisch uit. Zoals gezegd: het bedrijf telt drie immense kassen: één met gele paprika’s, één met oranje paprika’s en één met snoeptomaatjes (en hiermee volgt de teler een nieuwe winstgevende trend). We bezoeken de kas met de gele paprika’s . Het is een verpletterende ervaring om te midden van tienduizenden planten in zo’n indrukwekkende ruimte te staan. Op magnetische banen rijden volledig autonoom karretjes af en aan. Een plukker pakt een leeg karretje en rijdt een pad tussen de planten op. De kar kan hydraulisch omhoog en zo plukt de werknemer de paprika’s en vult de kar. Is een pad geplukt, dan gaat de kar volautomatisch naar de ruimte waar de paprika’s voor transport gereed gemaakt worden. Onder de planten bevinden zich de verwarmingsbuizen en de slang voor de CO2 afgifte. Iedere plant krijgt via een slangetje zijn water met voedingsstoffen. Natuurlijk werkt alles computergestuurd. Meetapparatuur houdt in de gaten wat er nodig is en de planten krijgen toegediend waar ze om vragen: warmte, CO2, voedingstoffen, water en licht.

Wist je dat:                                                                                                                                                                                                                                                                                – een groene paprika eigenlijk een onrijpe vrucht is,  …..  – een rode, gele of oranje paprika een doorgerijpte groene is, ……- rode, gele en oranje paprika’s verschillen soorten zijn,…… – een paprikaplant 80 tot 100 paprika’s oplevert, …….- paprikaplanten zelfbestuivers zijn, ……. – paprika’s alleen in de top van de plant groeien, ……. – het zes weken duurt van bloem tot vrucht, …… – ik de andere feiten vergeten ben.

Tijd voor een volgende wandeling. Nadat we onze verkleedpakken hebben uitgetrokken gaan we naar de kas waar de snoeptomaatjes geteeld worden. Tomaten zijn nog gevoeliger voor ziekten dan paprika’s, vandaar dat we niet deze kas niet in mogen. Maar vanaf een plateau hebben we door de ruiten een prima gezicht op wederom een “oceaan van planten”. We kijken er boven op. De snoeptomaatjes zijn een bewerkelijk product. Iedereen kent wel de doorzichtige bekers met deze tomaatjes. Ze zijn bij verkoop altijd rijp. Maar ze groeien aan de plant aan strengen, waarbij de onderste het eerste rijp zijn. Vandaar dat de plukkers telkens alle planten afgaan om de rijpe van de strengen te plukken. Ook leuk om te weten is dat een tomatenplant 18 meter hoog kan worden. Zo hoog is een kas natuurlijk niet, maar door de flexibele stengels kan men de plant telkens een eindje laten zakken. Ook bijzonder is dat duizenden hommels in deze kas zorgen voor de bestuiving.

Ruim na 16.00 uur nemen we afscheid van onze gastvrouw. We hebben een boeiende, leerzame en gezellige middag achter de rug. Natuurlijk krijgen we allen niet alleen een oranje paprika mee, maar ook de boodschap om overal te verkondigen dat oranje paprika’s de beste, de lekkerste en de gezondste zijn.

Cobie bedankt voor de organisatie; deze excursie was meer dan de moeite waard!!!!!

Huub Oostendorp

Wandeling Amsterdam Noord

11 juni 2018

Honderden keren ben ik er in de bus langs gekomen: op weg van mijn studentenflat in Amsterdam Noord naar het centrum en terug. Nooit ben ik in die jaren uitgestapt in de wijk die ingeklemd ligt tussen de Meeuwenlaan en het IJtunneltrace: de Vogelbuurt. En nu komt de kans kennis te maken met deze bijzondere wijk, omdat ons bestuurslid Lenie de Fijter er een wandeling onder leiding van een gids heeft georganiseerd.

Wederom op een stralende dag (vrijwel ieder uitstapje van Novavita gaat gepaard met mooi weer) start onze wandeling om 13.30 uur vanuit het museum Amsterdam Noord. Met een flinke groep van rond de 20 personen steken we de Meeuwenlaan over en arriveren we in de Vogelbuurt. De naam zegt het al: alle straten van deze wijk dragen vogelnamen en vaak zijn de straatnaambordjes  opgefleurd met de bijpassende vogelafbeelding.

De vogelbuurt is gebouwd in het 2^e decenium van de vorige eeuw. De inwonersaantal van de stad Amsterdam was aan het eind van de 19^e eeuw door de industriële revolutie drastisch toegenomen: van 260.000 in 1870 tot 510.000 in 1900. De huisvesting van de arbeiders was werkelijk dramatisch.  Er moest wat gebeuren om de huisvesting te verbeteren. In Den Haag werd de woningwet (1901) aan genomen en in Amsterdam kon men met die wet in de hand wat gaan doen. Grote gangmaker hierin was wethouder Wibaut. Amsterdam waagde toen de “sprong over het IJ”. De arbeiderswoningen moesten aan de noordzijde van de stad komen, daar waar ook de zware industrie gevestigd was.

Vanuit Engeland kwam het concept overwaaien om zogenaamde tuindorpen te ontwikkelen. Overzichtelijke wijken in de vorm van dorpen, met nauwe straatjes en pleinen, winkeltjes een school en veel groen. Uniek was wel dat de woningen tuintjes kregen.  De Vogelwijk is tussen 1910 en 1923 gebouwd. Katholieke, Sociaal-democratische en Communistische woningbouwverenigingen bouwden hier hun woningen. Aan de bouw werkten een groot aantal bekende architecten (bv. Berlage) –vaak vanuit idealistische motieven- mee . Een groot gedeelte van de buurt is gedurende de 1^e Wereldoorlog gebouwd en dat is nog op diverse plaatsen in gevelstenen terug te vinden.

Mooi is de gevelsteen waarop de Franse haan strijdbaar staat tegenover de Duitse adelaar; ook in gedichten op de gevelstenen komt de strijd tot leven.

De Vogelbuurt heeft een Monumentenstatus en daardoor kregen de woningbouwverenigingen subsidies om de wijk volledig te restaureren.Nog steeds wonen er vele sociaal zwakkeren in de wijk. Door het televisieprogramma “Schulden” heeft heel Nederland deze wijk leren kennen. Iedereen kent wel de man met de lange haren die een dierenwinkeltje runt. We zijn hem tijdens onze wandeling tegengekomen, toen hij voor zijn winkeltje in het zonnetje zat. Omdat de huren laag zijn, zijn het voor de woningbouwverenigingen onrendabele projecten en zijn ze gedwongen een deel van de woningen op de vrije woningmarkt te verkopen. Ook hier rijzen de prijzen de pan uit en er woont nu ook een heel ander publiek in delen van de wijk.

We gaan terug naar het museum dat aan de rand van een ander tuindorp ligt: Vogeldorp.  Hier verschenen in 1918 313 noodhuizen om de ergste woningnood in de stad te verlichten. Deze noodwoningen zijn gebouwd voor 15 jaar en daarna moesten de bewoners onderdak hebben gevonden in de Vogelbuurt.  Dat is echter nooit gebeurd en hoewel verschillende gemeentebesturen de afgelopen jaren plannen hebben gehad om deze wijk af te breken, is daar door fel verzet van de bewoners nooit iets van gekomen. Sterker nog: de buurt heeft nu een beschermde status; door de architectonische waarde en de plaats die het inneemt in de geschiedenis van de woningbouw is het Vogeldorp bestempeld als een “monument  van nationaal belang” . Het dorp is prachtig gerestaureerd en vrijwel volledig in tact. De dorpswinkel, het badhuis (nu het museum Amsterdam Noord), de brandweerkazerne, het is er allemaal nog. De woningen zijn klein (50 en 80 m2), maar de wijk is ruim opgezet, met veel groen en pleintjes. Ook hier verkoopt de woningbouwvereniging huisjes en ze zijn bijzonder in trek. Er staat een huisje te koop van 50 m2 voor 230.000 Euro. Gegarandeerd dat het inmiddels verkocht is.

Rond 15.30 uur zijn we weer terug in het museum. We kunnen daar wat drinken en rondkijken (ter gelegenheid van de opening van de Noord-Zuidlijn is er een tentoonstelling over de Blauwe Tram (Amsterdam-Purmerend-Volendam-Edam).

We hebben weer een geweldige middag achter de rug. We hebben veel geleerd over de sociale woningbouw; een problematiek die niet alleen honderd jaar geleden speelde, maar ook nu weer volop actueel is. Waar immers blijven  de sociaal zwakkeren uit deze buurten nu hun woningen tegen enorme bedragen verkocht worden?  Een taak voor het nieuwe stadsbestuur onder leiding van de nieuwe burgemeester, Femke Halsema, die uitgerekend vanmiddag geïnstalleerd is.

Lenie bedankt voor de leerzame en gezellige middag.

Huub Oostendorp

Bezoek Alkmaar
7 juni 2018

Dat leert g’uit Lands Historie:

Van Alkmaar de Victorie

Zou ons Novavita-lid Cobie Bart gedacht hebben aan de uitdrukking: “Drie maal is scheepsrecht”, toen zij ons een excursie in Alkmaar aanbood? Deze excursie bestaat immers uit drie onderdelen: bezoek aan de Grote Kerk, een stadswandeling en een rondvaart. Zou ze gedacht hebben als de eerste twee onderdelen tegenvallen, wordt de derde zeker een succes.
Zij heeft het mis. Alle drie onderdelen zijn meer dan de moeite waard (maar de derde: de vaartocht spant toch wel de kroon). Maar laat ik de dag chronologisch vertellen. Om 10.45 uur verzamelen we voor de hoofdingang van de Grote Kerk. De groep bestaat dit keer uit 23 personen.

We beginnen hier met een verjaardagsfeestje, want de kerk bestaat dit jaar 500 jaar. Zo’n jubileum laten ze natuurlijk niet ongemerkt voorbij gaan. Allerlei activiteiten organiseert men in, op en rond de kerk, zodat het niemand kan ontgaan dat de kerk jarig is. Een voorbeeld is, dat je via een steigertrap naar een bordes boven de kerk kunt klimmen voor een uniek uitzicht over Alkmaar. Bovendien kun je boven door een raam van de kerk klimmen om binnen via een loopbrug de schitterende gewelfschildering “Het Laatste Oordeel” van Jan van Oostsanen te bekijken. Deze “klim naar de hemel” zit trouwens niet in het programma van vandaag, maar het is een mooie aanleiding om de stad opnieuw te bezoeken.

Na een rondje om de kerk om de ingang te zoeken (terwijl we er bijkans voor stonden) betreden we om 11.00 uur de kerk. Met twee gidsen maken we kennis met de grootste kerk van Noord-Holland boven het Noordzeekanaal, het sieraad van de stad Alkmaar. Gebouwd in de Middeleeuwen, natuurlijk als katholieke kerk, heette de kerk oorspronkelijk de Laurentius Kerk. Na de Reformatie van 1573 gebruikte men het gebouw voor de Protestantse erediensten. Het gebouw herbergt zeer belangrijke cultuurschatten: de gewelfschildering “het Laatste Oordeel” van Van Oostsanen; twee prachtige orgels, waarvan er één luiken heeft die beschilderd zijn door Van Everdingen. Grote delen van het interieur: koorbanken, preekstoel en doophek stammen uit de 17e eeuw. Uiteraard vertellen de twee zeer deskundige gidsen in korte tijd zo veel mogelijk over de geschiedenis van de kerk en de bijzondere zaken die je er kunt vinden. Zij wijzen natuurlijk ook op de huidige status van de kerk: een cultureel centrum, waar allerlei (vaak profane) activiteiten plaats vinden.

En dan is er nog het verjaardagscadeau! Het enorme altaarstuk , genaamd Laurentiusaltaar uit 1538-1541, gemaakt door Maarten van Heemskerk is voor deze gelegenheid uit Zweden teruggehaald en valt nu op z’n oorspronkelijke plaats te bewonderen. Na de Reformatie is dit grootste altaarstuk uit de Noordelijke Nederlanden verkocht en in Zweden terecht gekomen. We laten de kans om het werk te bekijken natuurlijk niet aan ons voorbijgaan.

Na de lunch gaan we op pad met een gids voor een korte stadswandeling. Op vele plaatsen stoppen we en de gids vertelt zijn anekdotes (met het niet storende chauvinisme: “wij” als hij over de strijd tegen Spanje vertelt) en laat ons de mooiste plekjes zien. We dwalen door de binnenstad met zijn winkeltjes in nauwe straatjes, langs de grachten en singels. Hoewel ik er wellicht wel honderd maal ben langs gelopen laat de gids ons een zeldzaam mooi hofje zien of een buste van Rudi Carrell, die me nooit eerder zijn opgevallen. Het historisch centrum van Alkmaar is prachtig met z’n meer dan 1000 rijks- en gemeentelijke monumenten. En de kleine winkelstraatjes in het oudste gedeelte van Almaar, waar nog vele zelfstandige winkeliers hun zaak hebben, nodigen uit tot een ontdekkingstocht.

De gids brengt ons aan het eind van onze tocht naar de rondvaartboot; het derde gedeelte van het bezoek aan Alkmaar. Voor mij toch het hoogtepunt van de dag. De boot is een lange lage sloep, zonder enige luxe, en dat is niet voor niets. Alkmaar staat bekend om zijn lage bruggen en daar moet de boot wel onderdoor kunnen. Ik garandeer je dat je tijdens de vaartocht niet normaal kunt blijven zitten. Regelmatig klinkt het commando:” bukken allemaal”! Er zijn zelfs bruggen bij dat je niet gebukt op je bank kunt blijven zitten. Nee, je moet op de vloer gaan liggen om een veilige doortocht te krijgen. Dat levert natuurlijk veel hilariteit op. Ook zie je, dat we allemaal een dagje ouder worden. Want het je op de vloer laten zakken, lukt ons nog wel, maar het weer overeind krabbelen gaat velen van ons wat moeilijker af. En dan te bedenken dat we onderweg 22 bruggen zijn tegengekomen. Tussen de bruggen is er gelukkig ook nog veel te zien en de gids verhaalt er enthousiast over. Een geweldige vaartocht!

Ik ben nog vergeten te vertellen dat we wederom schitterend weer hebben gehad: stralende zon en een temperatuur van 25 graden. Heerlijk! Om 15.30 uur is ons uitje ten einde. Ik had nog graag op het Waagplein een biertje gedronken, maar ik moest me haasten naar Beverwijk, want een collega van het Nova College neemt om 16.00 uur afscheid van de organisatie. Ik ben ervan overtuigd dat het me weinig moeite zal kosten om met de ervaring van vandaag een nieuw lid voor Novavita te werven.

Op de evenementenlijst van Novavita is weer een pareltje bijgeschreven en we danken Cobie daarvoor.

Huub Oostendorp

Hij ziet er toch uit als een echte vogelaar. Jammer dat hij geen ringbaardje heeft laten staan, want hij zou zo kunnen aanschuiven bij de baardmannetjes (Nico de Haan en Hans Dorrestijn). De uitstraling heeft onze Ron Sluijs zeker.

Vogelexcursie Waterleidingduinen
16 mei 2018

Het is een ongebruikelijk uitje voor Novavita; het is ook een ongebruikelijk tijdstip om op te staan. De wekker om 06.30 uur. Gelukkig hebben we zo’n wekker, waarbij je verschillende geluiden kunt inschakelen die je wakker maken. “Zet vanavond de vogelgeluiden maar aan, dan worden we morgen in de juiste stemming wakker”. En inderdaad ontwaken we de volgende ochtend vroeg door het gekwetter van verschillende vogels met op de achtergrond een koekoek. Snel op, gordijnen open en een schitterende dag dient zich aan.

Om 8.00 verzamelen we bij ingang Panneland in Vogelenzang. We zijn met een groep van 16 personen en weldra voegt onze gids, Steven Wytema, zich bij ons. Hij heeft een kist vol verrekijkers bij zich, zodat ieder van ons met een kijker op pad kan. Zelf is hij bepakt en bezakt met een enorme telescoopkijker op statief, alsmede een fototoestel met een toeter van een lens, een gewone verrekijker en een tablet. Na een kort welkomstwoord over zijn activiteiten (zie www.jizzbirding.nl) en het belang van een goede vogelgids gaan we op pad. Nog geen 100 meter verder houden we stil; rondom ons een kakafonie aan vogelgeluiden. Onze gids hoort wel acht verschillende vogels, maar deze leek heeft al moeite de verschillende geluiden van elkaar te onderscheiden. We krijgen direct de belangrijkste les van vandaag voorgeschoteld:

vogelspotten doe je door eerst te luisteren en dan pas te kijken

Onze gids hoort spechten, vinken, mezen, maar ook een boomleeuwerik. Daar gaan we naar op zoek. Op een duintopje staan we met zijn allen te turen naar de boom- en struiktoppen in de hoop de vogel te vinden; we horen hem wel, maar zien hem niet. Plotseling ontdekt de gids hem: recht boven ons, hoog in de lucht, voert de boomleeuwerik zijn show met prachtige muziek op. We vermaken ons prima: met de verrekijker is een grote bonte specht een aantal minuten goed te volgen; een koolmeesje vliegt af en aan naar zijn nest in een boomstronk. Onze tweede gids meldt zich en de groep wordt gesplitst. De twee groepen wandelen hetzelfde rondje, maar in tegengestelde richting.

We lopen door een prachtig gebied en aan de geluiden te horen barst het hier van de vogels, maar ze te zien krijgen is een heel ander verhaal. De gids hoort een gekraagde roodstaart; niets te zien en heel even bekruipt me het gevoel: dat kan hij wel zeggen, maar……. Dan laat hij op de tablet de afbeelding van de gekraagde roodstaart zien en ons ook zijn zang horen. En verdomd: precies hetzelfde als we in de natuur horen. Het vogeltje zelf krijgen we niet te zien. Wel zweven boven ons twee buizerds op de thermiek langzaam omhoog: een prachtig gezicht. Doorlopend (letterlijk en figuurlijk) vertelt de gids allerlei weetjes over vogels. Jongens wat weten die gasten veel van onze gevederde vrienden.

In het inundatiegebied, waar het water uit de Lek gezuiverd wordt, komen we de andere groep tegen. In dit gedeelte van de duinen krijgen we natuurlijk veel watervogels te zien: knobbelzwaan, fuut, waterhoen, meerkoet, kuifeend, canadese gans en blauwe reiger. Ook hoort de gids nog de kleine karekiet in het riet, maar we krijgen hem niet te zien.
Langzaam en steeds stoppend om te luisteren en te kijken, lopen we terug naar het vertrekpunt. Onze gids laat ons nog kennismaken met de vinkenslag, de typische zang van de vink; hij hoort nog de grauwe vliegenvanger, maar ook ditmaal: we kunnen hem niet ontdekken. Ook dit maal klopt het: op de tablet is de identieke riedel te horen. Het dwingt bewondering af. In dit pittoreske landschap welt ineens het beroemde gedicht van Jan Hanlo (1912-1962) bij me op:

De Mus
Tjielp tjielp – tjielp tjielp tjielp
tjielp tjielp tjielp – tjielp tjielp
tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp
tjielp tjielp tjielp

Tjielp
etc.

Daarmee komt deze ochtend tot een mooi einde.

Om 11.00 uur zijn we bij onze auto’s en fietsen terug. Een ervaring rijker en dat in een prachtig stukje natuur op een stralende dag. Wat wil je nog meer…….

PS  Soms dwalen je gedachten weleens af. “Als ik excursieleider was geweest, had ik op een aantal strategische plaatsen wat opgezette vogels neergezet, die je dan op gepaste afstand met je verrekijker kon bekijken”. De deelnemers zouden zo meer vogels te zien krijgen. “Dat ze zo stil blijven zitten, mijnheer,komt door de warmte; zo verspillen ze geen energie”. Maar alle gekheid op een stokje: vaak is luisteren mooier, dan zien!

In het verslag heb ik aangegeven dat de gidsen een app gebruiken om de vogels te laten zien en horen. Dit is de digitale versie van de ANWB Vogelgids:  www.collinsbirdguideapp.com
Voor Android: https://play.google.com/store/apps/details?id=com.natureguides.birdguide
Voor Apple: https://itunes.apple.com/gb/app/collins-bird-guide-ultimate/id868827305?mt=8

Huub Oostendorp

Bezoek Ship (sluizen IJmuiden) en de Maritieme Academie
26 april 2018

Wat een geweldig succes: deze excursie naar het sluizen-infomatiepunt Ship en de Maritieme Academie in IJmuiden. Bijna 80 mensen hebben deze dag meegemaakt en ik weet zeker dat zij een even boeiende en leerzame dag achter de rug hebben als jullie verslaggever. De groep was zo groot, dat hij in tweeën gedeeld was, zodat de twee groepen tegen elkaar indraaiden in een ochtend en een middagprogramma met één gemeenschappelijk moment: de lunch in de kantine van de Maritieme Academie.
Ikzelf begon in de ochtend bij het sluizen-informatiepunt Ship. Vlak naast dit gebouw bouwt een consortium momenteel aan de grootste zeesluis ter wereld; een sluis van 500 meter lang, 70 meter breed en 18 meter diep. Natuurlijk is hierover van alles te vertellen en om het publiek voor te lichten is dit informatiepunt gerealiseerd. Na ontvangst met een kopje koffie kreeg onze groep eerst een film voorgeschoteld, waarin de noodzaak van de bouw van een nieuwe sluis behandeld werd. Om het havengebied van Amsterdam bereikbaar te houden voor de nieuwste schepen was de bouw van een getijden onafhankelijke sluis noodzakelijk.Bovendien bereikt de levensduur van de huidige grote sluis haar einde.

Onze groep werd vervolgens weer in tweeën gedeeld en beide groepen gingen met hun rondleiders het gebouw in. Eerst werd via een enorm projectiescherm het economisch belang van de havenregio Amsterdam met haar grote maakindustrie uiteengezet. Daarna kwamen we terecht in een zaal met een maquette van het sluiscomplex. Hier raak je al onder de indruk van de gigantische afmetingen van het project. Maar in de volgende zaal sloeg het ontzag pas echt toe, want hier werden de technische aspecten van dit gigantische bouwproject (verreweg het grootste bouwproject in Nederland) uit de doeken gedaan. Ongelooflijk waar men tegenwoordig technisch toe in staat is.

Na een volgende zaal, waarin allerlei bedrijven zich presenteerden, die innovatief en duurzaam te werk gaan, namen we tenslotte nog een kijkje op het (winderige) dak van Ship. Hier heb je een fantastisch uitzicht op de bouwput, waar de deurkasten nu vorm krijgen, op het hele sluizencomplex, op Tata Steel, op de havenmond met het forteiland en op IJmuiden.

Nu de weg over de sluizen voor een jaar gestremd is, moesten we ons via de Velsertunnel of de veerpont haasten naar de Maritieme Academie, waar de lunch op ons wachtte. Tijdens de lunch heb ik als voorzitter van Novavita onze gastheer bedankt voor haar gastvrijheid en het College van Bestuur voor de financiële ondersteuning van deze dag. Natuurlijk heb ik ook Klaas Deuten, die deze dag georganiseerd heeft, in het zonnetje gezet. Een welverdiend applaus viel hem ten deel. Arjan van Nieuwenhuizen, directeur van de Maritiem Academie heette ons vervolgens welkom en Hans Snijder, voorzitter van het College van Bestuur, heeft ons nog iets verteld over de huidige (zeer positieve) stand van zaken op het Nova College:
-de inspectie beoordeelt alle onderzochte opleidingen als voldoende of goed; -de contracten met de aannemer voor de nieuwbouw aan de Zijlweg worden volgende week getekend; -het afscheid van Ed van den Berg is op 31 mei. a.s
Na de lunch bleef mijn groep op school. We zouden zelf gaan varen op één van de simulatoren die de school rijk is. En ze hebben er nogal wat, want naast de grote zeevaartsimulator beschikken ze nog over 5 kleinere zeevaartsimulatoren en 5 binnenvaartsimulatoren. Bij elke simulator vind je de apparatuur die je in het echt ook op de brug van een schip aantreft. Bovendien worden op de monitoren rondom je levensechte beelden getoond, zodat je waarlijk het gevoel krijgt dat je je echt op een schip bevindt. Vanuit een commandocentrum “tovert” de instructeur op iedere simulator ieder weertype en allerhande noodsituaties te voorschijn waar de cursisten op moeten inspelen. Opnieuw wordt de groep opgesplitst.

Zelf kwam ik terecht op de zeesimulator Charly. Plotseling klink via een luidspreker: “Mayday, mayday. Even buitengaats voor de kust van IJmuiden staat een booreiland in brand. Alle schepen in de buurt worden verzocht assistentie te verlenen”. “Mijn” schip ligt voor het schoolgebouw van de Maritieme Academie aan de kade en het is dus zaak om tussen de pieren en om het Forteiland heen naar zee te varen. Met enige hulp van de instructeur (want mijn schip was inmiddels al gecrasht op de kademuur) kom ik los en ga op pad. Dat lukt wonderwel. “Mayday, mayday, bemanningsleden van het booreiland zijn overboord gesprongen. De drenkelingen moeten opgepikt worden”. En op je schermen zie je het ook allemaal: een brandend booreiland, zwaaiende drenkelingen in het water. Helaas verslechtert het weer snel: slagregens en zware wind maken de reddingsoperatie een stuk lastiger. Met enig inbeeldingsvermogen zou je zelfs zeeziek worden. Het lukt me om twee drenkelingen op te pikken. “Mayday, mayday, het booreiland is gezonken” Dat klopt ook wel, want in de vliegende storm ben ik in volle vaart op het booreiland geklapt: verkeerde manoeuvre. Gelukkig is het maar een simulatie en kan ik mijn tocht terug naar de haven van IJmuiden beginnen. Dan wordt de oefening afgebroken. Ik kan nauwelijks geloven dat we inmiddels een uur verder zijn. Wat een geweldige ervaring!!!! Dit zijn pas leuke en spannende lessen.

Het is drie uur en de dag wordt afgesloten met een kopje thee of koffie. De groepen zijn niet meer bijeen gekomen. Na de rondleidingen in Ship (iedereen was overigens zeer te spreken over de geweldige rondleiders die we daar gehad hebben) en het varen op de simulatoren is ieder zijns weegs gegaan. Maar ik weet zeker dat ieder naar huis is gegaan met een tevreden gevoel: wederom een zeer geslaagde dag.

Huub Oostendorp